Dotknięciem batem w odpowiednim momencie można zmienić sposób poruszania się konia. Na przykład bat użyty na boku konia wtedy, kiedy podnosi on tylną nogę, powoduje podstawienie jej głębiej pod tułów. To dokładnie to, czego oczekuje się w ujeżdżeniu, czyli energiczny krok naprzód.
Bat do jazdy konnej powinien być zawsze trzymany w równowadze. Bat nie może zmieniać położenia ręki na wodzach ani powodować skurczu dłoni. Rękojeść musi być na tyle wąska, aby jeździec mógł jeszcze zamknąć dłoń, ale na tyle gruba, aby bat nie wyślizgnął się. Bat trzyma się w całej dłoni, a rękojeść wysuwa się z pięści między kciukiem a palcem wskazującym. Większość batów ma tak położony środek ciężkości, że najlepiej chwycić je w dolnym końcu rączki. Bat leży ukośnie w poprzek uda jeźdźca i jest skierowany do boku konia. Podczas normalnej pracy pomiędzy batem a bokiem jest około 20 cm przestrzeni.
Większość jeźdźców używa w krótszego bata ujeżdżeniowego (80-100 cm). Taki model odpowiedni jest dla osób uczących się jazdy konnej. Krótszy palcat ogranicza ryzyko przypadkowego dotknięcia konia. Niektóre baty do jazdy konnej wyposażone są w praktyczną pętelkę na dłoń, zapobiegającą przypadkowemu zgubieniu palcata. Baty z paskami na ręce nie są zalecane początkującym, ponieważ stwarzają dodatkowe ryzyko kontuzji. Ponieważ jeździec uczy się podczas pierwszych lekcji, jak bezpiecznie trzymać zarówno bacik, jak i wodze, pasek na rękę jest właściwie niepotrzebny. Jeśli jednak używa się bata z paskiem na rękę, trzeba się upewnić, że w przypadku upadku pętelka ustąpi.
Najłatwiejszym sposobem sprawdzenia prawidłowej elastyczności bata ujeżdżeniowego jest chwycenie go za rączkę i kilkakrotne poruszanie w przód i w tył. Jeśli koniec bata mocno się kołysze, bat jest zbyt miękki. Idealnie jest, gdy końcówka ugina się o około 20-30 cm. Takim batem operuje się prawidłowo jedynie delikatnym ruchem nadgarstka, ale całość jest na tyle sztywna, że jego czubek nie porusza się w niekontrolowany sposób w wyższych chodach.
Aby wziąć udział w zawodach, bat ujeżdżeniowy łącznie z rączką i końcówką (czyli sznureczkiem przymocowanym do końca bata) nie może być dłuższy niż 120 cm. Każdy kolor bata ujeżdżeniowego jest dozwolony, ale najlepiej używać czarnego. Jasne kolory nie są mile widziane, a użycie białego bata jest wyraźnie widoczne, co może nie spodobać się sędziom.
Niektóre źródła zalecają używanie bata o długości powyżej 120 cm w przypadku bardzo dużych koni, ponieważ czubek bata ujeżdżeniowego powinien sięgać do zadu, co nie zawsze jest możliwe. Jednak trenowanie z batem dłuższym niż dozwolony na zawodach nie ma sensu. Dostosowanie się pary jeździec-koń do nowej sytuacji może kosztować cenne punkty.
Baty do skoków przez przeszkody są krótkie i mają na końcu klapkę, wykonaną ze skóry lub skóry syntetycznej. Dzięki temu wydają charakterystyczny odgłos, przypominający klaskanie. Ten dźwięk jest dodatkowym bodźcem dla konia. Trzeba jednak uważać: bardzo wrażliwe konie często reagują nadzwyczaj gwałtownie. W takim przypadku bata należy używać delikatnie albo tylko trzymać go w ręku.
Aby wziąć udział w zawodach skokowych, bat razem z klapką nie może być dłuższy niż 75 cm. Wskazane jest jednak wybranie znacznie krótszego, ponieważ klaśnięcie i tak odbywa się tylko w łopatkę. Można to osiągnąć za pomocą bata o długości 50 cm lub nawet mniej. Jeśli chodzi o kształt i kolor, wszystko jest dozwolone. Są nawet baty do skoków przez przeszkody, w których klapka to mała dłoń. Do treningu należy używać tego samego bata, którego używa się na zawodach. Koń dokładnie zna typowe klaskanie „swojego” bata i reaguje bardziej precyzyjnie. Wykluczone jest ryzyko spłoszenia konia nowym, nieznanym dźwiękiem.