Goalball - sport dla słabowidzących i niewidomych

Absolutna cisza na trybunach to warunek konieczny, aby mógł odbyć się mecz goalball. Dlaczego? Zawodnicy muszą słyszeć dźwięk dzwoneczków znajdujących się w piłce, gdyż ze względu na problemy ze wzrokiem w sytuacji na placu gry orientują się właśnie wsłuchując się w odgłosy wydawane przez okrągły przedmiot.

Historia goalball sięga 1946 roku, a powodem jej powstania byli niewidomi weterani II Wojny Światowej. Sepp Reindle z Niemiec i Hans Lrenzen opracowali tę grę zespołową jako metodę rehabilitacji. Po upływie 34 lat goalball znajdował się już na liście dyscyplin paraolimpijskich, uprawianych przez osoby niewidome i słabowidzące.

Istotą gry jest zdobycie większej liczby goli niż przeciwnik celując w bramkę o długości 9 metrów i wysokości 1,3 metra. Na boisku o wymiarach 18x9 metrów (takie same ma boisko do siatkówki) rywalizują dwa zespoły składające się z 3 graczy każdy oraz maksymalnie takiej samej liczby rezerwowych. Pole gry podzielone jest na kilka stref - bramkową (3 m od bramki), rzutu (3 m za polem bramkowym) oraz środkową o szerokości 6 metrów, która jest wyznaczona na środku boiska. Linie są wyklejane plastrami, a pod nimi znajdują się sznurki mające ułatwić zawodnikom orientację na boisku.

Goalballiści grają piłką o wadze 1,25 kg i obwodzie 76 cm, która w środku posiada dzwoneczki, a z zewnątrz ma wywiercone 4 otwory. W celu wyrównania szans między słabowidzącymi a osobami niewidomymi, gracze zakładają specjalne gogle z ciemnymi szkłami.

Mecz składa się z dwóch 12-minutowych połów, które dzieli 5-minutowa przerwa. Aby bramka została zaliczona, niezbędne jest, by 6 m przed okienkiem piłka miała kontakt z parkietem. Drużyna ma 10 sekund na oddanie rzutu po przejęciu piłki. Obrona bramki polega na ułożeniu  się jednego z graczy na boku z wyciągniętymi ramionami, tak aby zasłonić jak największą przestrzeń między słupkami.

*Jeśli chcesz znaleźć interesujący Cię sprzęt lub odzież sportową, kliknij w zdjęcie